Patty Jacobs neemt na dertien jaar afscheid van magisch Trias

Na dertien intensieve en bevlogen jaren, komt voor Patty Jacobs deze week een einde aan haar loopbaan als directeur van Trias. Het Rijswijkse centrum voor de kunsten heeft veel aan haar te danken: “Eigenlijk ben ik gewoon permanent aan het veranderen geweest.”

Door: Marc Tangel

“Toen ik bij Trias begon had ik als motto ‘Ieder kind heeft recht op kunsteducatie’. Dertien jaar later roep ik dat nauwelijks meer, maar het is wel iets wat mij steeds heel erg gedreven heeft.” De tijd is voorbijgevlogen voor Patty Jacobs. Nu Trias een nieuw onderkomen heeft in het Huis van de stad en de leerlingen na de coronacrisis de weg naar het centrum voor de kunsten weer weten te vinden, vindt Jacobs dat de tijd is aangebroken om de directiesleutel van het pand over te dragen aan haar opvolger. “Ik vind het wel een mooi moment om een punt te zetten”, constateert ze. “Dat is niet omdat ik dit werk niet meer leuk zou vinden, want ik ben nog steeds heel bevlogen. We hebben een heel goed team en daar ben ik blij om. Ik kan ook nog een paar jaar doorgaan, maar ik vind het best wel intensief. Ik wil wat meer onafhankelijkheid en vrijheid.”

Subsidiepot
Onder de bezielende leiding van Jacobs werd Trias meer zichtbaar in Rijswijk: “Vrij snel na mijn aantreden hebben we bij het Fonds voor Cultuurparticipatie een hele grote subsidiepot weten aan te boren. Dat was bijna een miljoen euro. Daarmee hebben we in deze stad het muziekonderwijs binnen het reguliere onderwijs heel goed vorm kunnen geven.”

Bereik
Via deze subsidie werd muziekles op vier Rijswijkse scholen geïntroduceerd. “Dat was echt pionieren”, herinnert Jacobs zich. “Voor ons was de grote vraag: hoe doe je dat nou, instrumentaal lesgeven binnen schooltijd? Dus met violisten, gitaristen, slagwerkers en keyboardspelers naar de lokalen toe. Uiteindelijk heeft dit ertoe geleid dat ons grootste bereik momenteel ligt in de wijken die wat verder van het Huis van de stad weg zijn. Ik ben ervan overtuigd dat dit komt doordat onze docenten ook werken op de scholen daar. Om een voorbeeld te geven: mijn werkkamer is een open ruimte, waar ik zit met allemaal mensen die dagelijks in het onderwijs werken. De kinderen lopen daar op woensdagen langs als ze op weg zijn naar hun lesruimte. Dan hoor ik regelmatig klopgeluiden tegen het raam van leerlingen die hun eigen meester of juf herkennen. Die verbinding tussen onderwijs en vrije tijd vind ik ontroerend.”

Veranderingen
Niet alleen trad Trias de laatste jaren meer naar buiten met activiteiten, moderne ontwikkelingen zorgden ook voor een omslag binnen de instelling: “Je moet als maatschappelijke organisatie permanent veranderen en inspelen op ontwikkelingen”, weet Jacobs. “Trias zat in een bepaalde systematiek toen ik binnenkwam. Op een gegeven moment heb ik gezegd ‘We gaan overal ja tegen zeggen’ en dat ging over vragen van buiten. Daar werd toen heel vaak nee gezegd, omdat onze lessen in principe alleen intern gegeven werden. Eigenlijk ben ik gewoon permanent aan het veranderen geweest. Dat klinkt saai, maar meestal zorgen veranderingen juist voor een heleboel tumult in het bedrijf. Gelukkig ben ik iemand die mensen goed mee kan nemen in veranderingen. Inmiddels zoeken we altijd naar ‘Wat kunnen we wel?’”

Wezenlijk belang
Na dertien intensieve jaren neemt Patty nu afscheid van deze creatieve werkomgeving. “Ik ga de fijne mensen die bij ons werken missen”, verwacht ze. “Die kunstdocenten doen geweldige dingen. Je voelt dat wat je doet van wezenlijk belang is voor de kinderen. Dat voelen zij en dat voel ik zelf ook. Het samen scheppend werken met de kinderen, het voelen van kippenvel tijdens presentaties: dat is magisch en daar neem ik afscheid van. Dat voel ik echt wel.”